Een lach en een traan..
Door: Judith en Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Judith & Marjolein
08 Oktober 2016 | Zuid-Afrika, Tugela Ferry
Sanibonani! (Hoi allemaal!)
Even weer een korte update uit Tugela Ferry. Inmiddels is het al oktober en zijn we al bijna al zes weken in Zuid-Afrika. Een van de afgelopen weken is voor ons ontzettend heftig geweest, al hadden we tegelijkertijd ook iets te vieren!
Vooraf was het ons al verteld dat er een babyboom in september zou zijn. We hebben inderdaad ontzettend drukke dagen gehad. Vrouwen moesten na de bevalling meteen opstaan om plaats te maken voor de volgende, de opvangtafels lagen vol met baby's. Hoewel we hele drukke dagen hebben gehad, was het soms ook rustig, rustiger dan we over het algemeen van september hadden verwacht. Totdat de eerste oktoberdagen kwamen.. Geen vrouwen, alle kamers leeg en niets beters te doen dan opruimen en de voorraad controleren op vervaldata. Hier overigens geen overbodige taak. In nog net de laatste week van september werden we hard geconfronteerd met de keerzijde van ons prachtige vak: sterfte..
Tijdens een van de bevallingen die Marjolein deed en Judith assisteerde, had de baby een hele strakke navelstrengomstrengeling. De baby werd slap geboren en na het uitzuigen van de luchtwegen, beademen en intubatie door de dokter, veranderde de situatie van de baby niet. Hij bleef zwak met geen eigen ademhaling. De oogjes bewogen niet meer, wat al teken was van ernstig hersenletsel. De vraag die hier meteen opduikt bij al het personeel is: wat moet je willen? Een kindje zwaar gehandicapt ie hier wordt weggestopt, of laten we het gaan? We ontdekten dat hier totaal geen beleid is wat reanimatie betreft, waardoor er soms gestopt werd met beademen, maar even laten toch weer verder werd gegaan. De vroedvrouw die bij de bevalling aanwezig was wilde net naar huis gaan, totdat wij vroegen of de moeder al wel wist wat er gaande was. Nee dus. Ze besloot toch maar mee te lopen om de moeder te informeren. We moesten met brandende tranen achter onze ogen aanhoren dat de moeder de schuld kreeg. Zij had immers lang zitten persen terwijl dit nog niet was toegestaan... We hebben de vroedvrouw gevraagd of ze niet nog afscheid kon nemen van haar kindje, het even vasthouden en het zien. Dit mocht gelukkig. We zijn nog bij de moeder gebleven totdat wij echt naar huis moesten gaan. Hartverscheurend om deze jonge moeder van 19 jaar zo verdrietig te zien. We dachten dat deze baby de nacht niet zou halen, totdat we de volgende ochtend op stage kwamen.
Toen we hoorden dat de baby nog leefde, zijn we meteen naar de neonatologie gelopen, de afdeling waar de baby naar toe was gebracht. Een dokter vertelde ons dat het 's ochtends een hartstilstand had gehad, maar dat hij hier met reanimatie bovenop was gekomen. We troffen de baby hetzelfde aan als de dag ervoor. Eigenlijk leek het al alsof hij al overleden was. De moeder kreeg in ons bijzijn te horen dat haar baby niet zelf ademde maar dat het hartje nog klopte. Hij zou het niet gaan halen. Ze mocht hem nog even op schoot voordat ze terug naar de kraamafdeling moest. Wij zijn ondertussen bij de baby gebleven en zijn blijven beademen met de ambu-bag. Totdat de hartslag en saturatie begon te dalen... De baby stierf om 08:05u in alleen ons bijzijn. De moeder was te laat.
Nadat de moeder dit nieuws verteld was, huilde en schreeuwde ze zo, zo hard. We vonden het vreselijk en hielden het ook zelf niet droog. We moeten professioneel zijn en dat begrijpen we ook zeker, maar deze situatie was ondraaglijk. Het sterven alleen al, maar vooral ook alles wat er hierbij komt kijken. Alle frustraties wat het beleid betreft, de moeder de schuld kreeg, die verbleef op een zaal met zeven andere gezonde moeders en baby's. Het wreed toedekken van de baby met dat de moeder afscheid nam. Wij moesten en zouden deze moeder duidelijk maken dat het niet haar schuld was.
In Nederland wordt er altijd een herinnering van de baby aan de ouders meegegeven, mits de ouders dit graag willen. Dit ziekenhuis heeft hier helaas de middelen niet voor. De dag voor het sterven hebben we foto's gemaakt van de baby. We kamen op het idee om deze af te drukken (Judith heeft een printertje mee) en aan de moeder te geven. Ook wilden we haar graag een wit rompertje en mutsje geven voor de begrafenis, die diezelfde avond of volgende ochtend al zou plaatsvinden. We hebben dit aan haar gegeven toen ze terug op de zaal lag. We hebben rondgevraagd wie er Engels sprak en dat we nu iemand nodig hadden om te vertalen. Hopelijk hebben wij haar duidelijk kunnen maken dat zij niet verantwoordelijk was, maar dat het de navelstrengomstrengeling was waardoor de baby zo geboren werd. Ze was dankbaar voor de herinnering die wij haar van haar zoontje hebben kunnen meegeven.
Voor ons was dit de eerste keer dat we te maken kregen met sterfte tijdens een van onze stages. We wisten vooraf dat er een grote kans was dat we hiermee in aanraking zouden komen, maar het blijft een vreselijk idee dat een baby'tje van jouw bevalling het niet gehaald heeft. Gelukkig hebben we gedaan wat we konden doen, en valt er aan deze situatie geen schuldgevoel over te houden.
De dag erop hoopten we beide onze veertigste bevalling te mogen doen, en dat is gelukt! We reached our number! Klaar om af te studeren, wat het aantal bevallingen betreft. Een feestje! Hoewel ook deze dag uiteindelijk een zwart randje kreeg..
Terwijl Judith achterbleef op een super chaotische drukke afdeling waarop vijf vrouwen tegelijk bevielen, moest Marjolein mee naar een keizersnede. Opnieuw een baby die slap geboren werd, zonder eigen ademhaling. Hoewel de moeder 's middags nog belachelijk werd gemaakt door een vroedvrouw, die zei dat ze bij haar geboorte vast maar een apgarscore ( een score die elke baby krijgt op 1, 5 en 10 minuten na de geboorte. Bepaald aan de hand van de ademhaling, kleur, spiertonus, reflexen en hartfrequentie. 10 is de hoogste score) van 5 had gehad, had de dochter van deze moeder nu maar een apgar van 2-2-3. Een klein baby'tje, waar aan te zien was dat ze het in de buik al niet goed had gehad. Er is in korte tijd ontzettend veel gebeurd. Marjolein heeft onder andere moeten beademen, heeft hartmassages gegeven en zelfs beide handelingen tegelijkertijd alleen moeten verrichten. Voor zo'n 10 minuten heeft ze het leventje van deze baby alleen in handen gehad. Tijdens het beademen moest ze snel achter elkaar 'breathe, two, three' zeggen, maar met spanning en stress viel dit niet mee waardoor ze 'Mar-jo-lein' bleef zeggen, waarbij ze bij 'Mar' beademde. Zoiets vergeet je je leven lang niet weer. Het was een chaos. Er was geen klok, geen goed materiaal, geen een ritme en al helemaal geen beleid. Toen er na anderhalf uur besloten werd het reanimeren te stoppen, moest Marjolein toch weer beginnen met hartmassage omdat de hartslag van de baby daalde. Uiteindelijk werd tot haar grote verbazing de baby bij een hartslag van 30 sl/min en een saturatie van 30% van de monitor gehaald en in een doek gewikkeld alsof het al niet meer leefde. De enige opmerking die Marjolein achteraf kreeg was: "Wat heb je rode wangen!". Het voelt alsof je de enige bent die voor zo'n leventje wil vechten. Diep van binnen kokend van woede en frustratie, vechtend tegen de tranen heeft ze zich sterk moeten houden tegenover de artsen. We moesten immers professioneel zijn en ach, aan sterfte wen je wel. Dat was wat we hoorden.
De dag hierna moesten we met spoed naar de ingang van het ziekenhuis, waar een vrouw op de grond zat in haar overgeefsel en bloed. Het bleek dat ze een abruptio, een loslating van de placenta, had. Er waren geen harttonen van de foetus meer te vinden. Een derde overleden baby, drie dagen op rij.
Omdat het tweede baby'tje overleed terwijl Marjolein zelf lang heeft staan reanimeren, er verwarring ontstond tussen de manier van de arts en de manier waarop het ons geleerd is, heeft ze hierdoor wel een schuldgevoel gekregen. Het is moeilijk om zoiets een plekje te geven. Bij elke bevalling houd je een bepaalde angst, en nu ben je te bang om later alleen in de thuisverloskunde te gaan werken. Bang om ooit nog een baby alleen te moeten reanimeren. Gelukkig hadden we snel weekend, valt onze telefoonverbinding nog mee en heeft ze veel met thuis gebeld en met Judith gepraat. Het heeft heel wat tranen gekost, maar het gaat weer. Gelukkig zien we veel nieuw leven, blije mama's en de prachtigste baby's wat ons heel veel voldoening geeft.
We hebben het over het algemeen nog reuze naar onze zin. We wennen aan ons Afrikaanse ritme. Op vrijdag de boodschappen, op zaterdag de was en op zondag naar de kerk. We zijn tijdelijk drie maand vegetarisch omdat de kippennekken, poten en koppen ons niet echt toelachten in de supermarkt. Maar over het algemeen eten we prima met onder andere zelf gekookte aardappelen met verse broccoli! De vorige keer hebben we niets geschreven over de cultuur hier, maar wat maken we hier veel mee! We wonen en werken in Tugela Ferry, wat in de provincie Kwazulu-Natal ligt, het 'donkere' deel van Zuid-Afrika waar veel échte Zulu's wonen. En dat merken we! We zien bijvoorbeeld veel vrouwen, soms mannen, met krassen in hun gezicht. De vroedvrouwen konden ons niet vertellen waarom, maar we weten dat deze al bij de baby's in het gezicht worden gemaakt. Als ze geen krassen in het gezicht hebben, missen ze vaak het topje van hun pink aan de linkerhand. Deze wordt bij baby's afgesneden. Hoe gruwelijk... Daarnaast zien we veel vrouwen met kettingen met botten eraan en vrouwen met touwtjes om de heupen waar soms ook botten aan zitten. Dit wordt gedragen tijdens de zwangerschap om een miskraam te voorkomen. Ook zien we veel armbandjes en kettingen met rood-witte kraaltjes. Deze dragen de vrouwen die aan aanbidding van voorouders doen en geiten offeren. Voor hen twee vliegen in een klap, een geit offeren en een nieuwe ketting ;). We vinden het een raar idee dat er hier veel occulte tradities zijn. Het meest vreemde wat we tot nu toe hebben gezien, en waar we ook echt om gelachen hebben, zijn de vrouwen die de verloskamers binnen komen met een complete huid van een impala aan! De huid is volledig bewerkt met kralen, maar ze doen niet de moeite om de vier poten met hoefjes eraf te halen :). Dit is een teken dat ze als maagd getrouwd is en zwanger is van haar eerste kindje. Meestal gaat het hier andersom, eerst kinderen en dan trouwen. Een man wil hier de garantie hebben dat hij een vruchtbare vrouw trouwt. Ook mede daarom zien we hier veel zwangerschappen bij jonge moeders. Verder is de natuur hier prachtig, we zitten in een bergachtig gebied, tussen de wilde geiten, koeien, kippen en ezels. Veel mensen wonen hier in ronde hutten.
Naast de culturele dingen merken we ook op stage dat we echt in Afrika zijn. We hebben bijna een week lang geen water in het ziekenhuis gehad, waardoor bijvoorbeeld de gynaecoloog zijn handen moest wassen met het water uit een infuuszak, voordat hij aan de keizersnede begon. Zo moesten wij drie bevallingen achter elkaar doen zonder tussendoor onze handen te wassen. Doordat er geen water was konden ook de verlossetten niet worden schoongemaakt, waardoor deze op waren en we zelfs een baby hebben verlost door de navelstreng met een naald door te hakken. Ook hebben we bevallingen moeten doen met een hechtset, en zijn zelfs onze naaldvoerders uit onze oefenset van school (niet bepaald steriel) gebruikt voor het hechten. Het is zelfs al voorgekomen dat we geen water hadden én geen stroom. Daarnaast is hier een chronisch probleem met de voorraad. We betwijfelen of dit aan de voorraad ligt, of aan de luiheid van het personeel. Voordat we bijvoorbeeld een katheter kunnen plaatsen, moeten we minstens vier kamers (een soort verloshokken achter klapdeuren) bij langs om aan al het nodige materiaal te komen. Als we het echt niet kunnen vinden moeten we vragen bij een andere afdelingen, of blijkt dat een van de vroedvrouwen een hele voorraad in haar eigen kluisje heeft gestopt. Er wordt hier nog geen gebruik gemaakt van computers, waardoor de administratie een hele klus is.
We genieten nog steeds en kijken enorm uit naar wat er nog gaat komen. We hebben nog steeds goede hoop op een tweelingbevalling of een stuitbevalling. We krijgen veel waardering van de vrouwen die we helpen. De vroedvrouwen zijn gelukkig ook heel tevreden. We hebben nu eerst een weekend bomvol verslagen, zodat we hopelijk volgende week een week vakantie hebben. Donderdag komen Bas en Bert Jan, we kunnen niet wachten! Na de vakantie nog maar drie weken stage. De tijd vliegt voorbij. We houden jullie snel weer op de hoogte! Vast met een blog die positiever begint dan deze (:.
Tot snel!
Veel liefs,
Judith en Marjolein.
Even weer een korte update uit Tugela Ferry. Inmiddels is het al oktober en zijn we al bijna al zes weken in Zuid-Afrika. Een van de afgelopen weken is voor ons ontzettend heftig geweest, al hadden we tegelijkertijd ook iets te vieren!
Vooraf was het ons al verteld dat er een babyboom in september zou zijn. We hebben inderdaad ontzettend drukke dagen gehad. Vrouwen moesten na de bevalling meteen opstaan om plaats te maken voor de volgende, de opvangtafels lagen vol met baby's. Hoewel we hele drukke dagen hebben gehad, was het soms ook rustig, rustiger dan we over het algemeen van september hadden verwacht. Totdat de eerste oktoberdagen kwamen.. Geen vrouwen, alle kamers leeg en niets beters te doen dan opruimen en de voorraad controleren op vervaldata. Hier overigens geen overbodige taak. In nog net de laatste week van september werden we hard geconfronteerd met de keerzijde van ons prachtige vak: sterfte..
Tijdens een van de bevallingen die Marjolein deed en Judith assisteerde, had de baby een hele strakke navelstrengomstrengeling. De baby werd slap geboren en na het uitzuigen van de luchtwegen, beademen en intubatie door de dokter, veranderde de situatie van de baby niet. Hij bleef zwak met geen eigen ademhaling. De oogjes bewogen niet meer, wat al teken was van ernstig hersenletsel. De vraag die hier meteen opduikt bij al het personeel is: wat moet je willen? Een kindje zwaar gehandicapt ie hier wordt weggestopt, of laten we het gaan? We ontdekten dat hier totaal geen beleid is wat reanimatie betreft, waardoor er soms gestopt werd met beademen, maar even laten toch weer verder werd gegaan. De vroedvrouw die bij de bevalling aanwezig was wilde net naar huis gaan, totdat wij vroegen of de moeder al wel wist wat er gaande was. Nee dus. Ze besloot toch maar mee te lopen om de moeder te informeren. We moesten met brandende tranen achter onze ogen aanhoren dat de moeder de schuld kreeg. Zij had immers lang zitten persen terwijl dit nog niet was toegestaan... We hebben de vroedvrouw gevraagd of ze niet nog afscheid kon nemen van haar kindje, het even vasthouden en het zien. Dit mocht gelukkig. We zijn nog bij de moeder gebleven totdat wij echt naar huis moesten gaan. Hartverscheurend om deze jonge moeder van 19 jaar zo verdrietig te zien. We dachten dat deze baby de nacht niet zou halen, totdat we de volgende ochtend op stage kwamen.
Toen we hoorden dat de baby nog leefde, zijn we meteen naar de neonatologie gelopen, de afdeling waar de baby naar toe was gebracht. Een dokter vertelde ons dat het 's ochtends een hartstilstand had gehad, maar dat hij hier met reanimatie bovenop was gekomen. We troffen de baby hetzelfde aan als de dag ervoor. Eigenlijk leek het al alsof hij al overleden was. De moeder kreeg in ons bijzijn te horen dat haar baby niet zelf ademde maar dat het hartje nog klopte. Hij zou het niet gaan halen. Ze mocht hem nog even op schoot voordat ze terug naar de kraamafdeling moest. Wij zijn ondertussen bij de baby gebleven en zijn blijven beademen met de ambu-bag. Totdat de hartslag en saturatie begon te dalen... De baby stierf om 08:05u in alleen ons bijzijn. De moeder was te laat.
Nadat de moeder dit nieuws verteld was, huilde en schreeuwde ze zo, zo hard. We vonden het vreselijk en hielden het ook zelf niet droog. We moeten professioneel zijn en dat begrijpen we ook zeker, maar deze situatie was ondraaglijk. Het sterven alleen al, maar vooral ook alles wat er hierbij komt kijken. Alle frustraties wat het beleid betreft, de moeder de schuld kreeg, die verbleef op een zaal met zeven andere gezonde moeders en baby's. Het wreed toedekken van de baby met dat de moeder afscheid nam. Wij moesten en zouden deze moeder duidelijk maken dat het niet haar schuld was.
In Nederland wordt er altijd een herinnering van de baby aan de ouders meegegeven, mits de ouders dit graag willen. Dit ziekenhuis heeft hier helaas de middelen niet voor. De dag voor het sterven hebben we foto's gemaakt van de baby. We kamen op het idee om deze af te drukken (Judith heeft een printertje mee) en aan de moeder te geven. Ook wilden we haar graag een wit rompertje en mutsje geven voor de begrafenis, die diezelfde avond of volgende ochtend al zou plaatsvinden. We hebben dit aan haar gegeven toen ze terug op de zaal lag. We hebben rondgevraagd wie er Engels sprak en dat we nu iemand nodig hadden om te vertalen. Hopelijk hebben wij haar duidelijk kunnen maken dat zij niet verantwoordelijk was, maar dat het de navelstrengomstrengeling was waardoor de baby zo geboren werd. Ze was dankbaar voor de herinnering die wij haar van haar zoontje hebben kunnen meegeven.
Voor ons was dit de eerste keer dat we te maken kregen met sterfte tijdens een van onze stages. We wisten vooraf dat er een grote kans was dat we hiermee in aanraking zouden komen, maar het blijft een vreselijk idee dat een baby'tje van jouw bevalling het niet gehaald heeft. Gelukkig hebben we gedaan wat we konden doen, en valt er aan deze situatie geen schuldgevoel over te houden.
De dag erop hoopten we beide onze veertigste bevalling te mogen doen, en dat is gelukt! We reached our number! Klaar om af te studeren, wat het aantal bevallingen betreft. Een feestje! Hoewel ook deze dag uiteindelijk een zwart randje kreeg..
Terwijl Judith achterbleef op een super chaotische drukke afdeling waarop vijf vrouwen tegelijk bevielen, moest Marjolein mee naar een keizersnede. Opnieuw een baby die slap geboren werd, zonder eigen ademhaling. Hoewel de moeder 's middags nog belachelijk werd gemaakt door een vroedvrouw, die zei dat ze bij haar geboorte vast maar een apgarscore ( een score die elke baby krijgt op 1, 5 en 10 minuten na de geboorte. Bepaald aan de hand van de ademhaling, kleur, spiertonus, reflexen en hartfrequentie. 10 is de hoogste score) van 5 had gehad, had de dochter van deze moeder nu maar een apgar van 2-2-3. Een klein baby'tje, waar aan te zien was dat ze het in de buik al niet goed had gehad. Er is in korte tijd ontzettend veel gebeurd. Marjolein heeft onder andere moeten beademen, heeft hartmassages gegeven en zelfs beide handelingen tegelijkertijd alleen moeten verrichten. Voor zo'n 10 minuten heeft ze het leventje van deze baby alleen in handen gehad. Tijdens het beademen moest ze snel achter elkaar 'breathe, two, three' zeggen, maar met spanning en stress viel dit niet mee waardoor ze 'Mar-jo-lein' bleef zeggen, waarbij ze bij 'Mar' beademde. Zoiets vergeet je je leven lang niet weer. Het was een chaos. Er was geen klok, geen goed materiaal, geen een ritme en al helemaal geen beleid. Toen er na anderhalf uur besloten werd het reanimeren te stoppen, moest Marjolein toch weer beginnen met hartmassage omdat de hartslag van de baby daalde. Uiteindelijk werd tot haar grote verbazing de baby bij een hartslag van 30 sl/min en een saturatie van 30% van de monitor gehaald en in een doek gewikkeld alsof het al niet meer leefde. De enige opmerking die Marjolein achteraf kreeg was: "Wat heb je rode wangen!". Het voelt alsof je de enige bent die voor zo'n leventje wil vechten. Diep van binnen kokend van woede en frustratie, vechtend tegen de tranen heeft ze zich sterk moeten houden tegenover de artsen. We moesten immers professioneel zijn en ach, aan sterfte wen je wel. Dat was wat we hoorden.
De dag hierna moesten we met spoed naar de ingang van het ziekenhuis, waar een vrouw op de grond zat in haar overgeefsel en bloed. Het bleek dat ze een abruptio, een loslating van de placenta, had. Er waren geen harttonen van de foetus meer te vinden. Een derde overleden baby, drie dagen op rij.
Omdat het tweede baby'tje overleed terwijl Marjolein zelf lang heeft staan reanimeren, er verwarring ontstond tussen de manier van de arts en de manier waarop het ons geleerd is, heeft ze hierdoor wel een schuldgevoel gekregen. Het is moeilijk om zoiets een plekje te geven. Bij elke bevalling houd je een bepaalde angst, en nu ben je te bang om later alleen in de thuisverloskunde te gaan werken. Bang om ooit nog een baby alleen te moeten reanimeren. Gelukkig hadden we snel weekend, valt onze telefoonverbinding nog mee en heeft ze veel met thuis gebeld en met Judith gepraat. Het heeft heel wat tranen gekost, maar het gaat weer. Gelukkig zien we veel nieuw leven, blije mama's en de prachtigste baby's wat ons heel veel voldoening geeft.
We hebben het over het algemeen nog reuze naar onze zin. We wennen aan ons Afrikaanse ritme. Op vrijdag de boodschappen, op zaterdag de was en op zondag naar de kerk. We zijn tijdelijk drie maand vegetarisch omdat de kippennekken, poten en koppen ons niet echt toelachten in de supermarkt. Maar over het algemeen eten we prima met onder andere zelf gekookte aardappelen met verse broccoli! De vorige keer hebben we niets geschreven over de cultuur hier, maar wat maken we hier veel mee! We wonen en werken in Tugela Ferry, wat in de provincie Kwazulu-Natal ligt, het 'donkere' deel van Zuid-Afrika waar veel échte Zulu's wonen. En dat merken we! We zien bijvoorbeeld veel vrouwen, soms mannen, met krassen in hun gezicht. De vroedvrouwen konden ons niet vertellen waarom, maar we weten dat deze al bij de baby's in het gezicht worden gemaakt. Als ze geen krassen in het gezicht hebben, missen ze vaak het topje van hun pink aan de linkerhand. Deze wordt bij baby's afgesneden. Hoe gruwelijk... Daarnaast zien we veel vrouwen met kettingen met botten eraan en vrouwen met touwtjes om de heupen waar soms ook botten aan zitten. Dit wordt gedragen tijdens de zwangerschap om een miskraam te voorkomen. Ook zien we veel armbandjes en kettingen met rood-witte kraaltjes. Deze dragen de vrouwen die aan aanbidding van voorouders doen en geiten offeren. Voor hen twee vliegen in een klap, een geit offeren en een nieuwe ketting ;). We vinden het een raar idee dat er hier veel occulte tradities zijn. Het meest vreemde wat we tot nu toe hebben gezien, en waar we ook echt om gelachen hebben, zijn de vrouwen die de verloskamers binnen komen met een complete huid van een impala aan! De huid is volledig bewerkt met kralen, maar ze doen niet de moeite om de vier poten met hoefjes eraf te halen :). Dit is een teken dat ze als maagd getrouwd is en zwanger is van haar eerste kindje. Meestal gaat het hier andersom, eerst kinderen en dan trouwen. Een man wil hier de garantie hebben dat hij een vruchtbare vrouw trouwt. Ook mede daarom zien we hier veel zwangerschappen bij jonge moeders. Verder is de natuur hier prachtig, we zitten in een bergachtig gebied, tussen de wilde geiten, koeien, kippen en ezels. Veel mensen wonen hier in ronde hutten.
Naast de culturele dingen merken we ook op stage dat we echt in Afrika zijn. We hebben bijna een week lang geen water in het ziekenhuis gehad, waardoor bijvoorbeeld de gynaecoloog zijn handen moest wassen met het water uit een infuuszak, voordat hij aan de keizersnede begon. Zo moesten wij drie bevallingen achter elkaar doen zonder tussendoor onze handen te wassen. Doordat er geen water was konden ook de verlossetten niet worden schoongemaakt, waardoor deze op waren en we zelfs een baby hebben verlost door de navelstreng met een naald door te hakken. Ook hebben we bevallingen moeten doen met een hechtset, en zijn zelfs onze naaldvoerders uit onze oefenset van school (niet bepaald steriel) gebruikt voor het hechten. Het is zelfs al voorgekomen dat we geen water hadden én geen stroom. Daarnaast is hier een chronisch probleem met de voorraad. We betwijfelen of dit aan de voorraad ligt, of aan de luiheid van het personeel. Voordat we bijvoorbeeld een katheter kunnen plaatsen, moeten we minstens vier kamers (een soort verloshokken achter klapdeuren) bij langs om aan al het nodige materiaal te komen. Als we het echt niet kunnen vinden moeten we vragen bij een andere afdelingen, of blijkt dat een van de vroedvrouwen een hele voorraad in haar eigen kluisje heeft gestopt. Er wordt hier nog geen gebruik gemaakt van computers, waardoor de administratie een hele klus is.
We genieten nog steeds en kijken enorm uit naar wat er nog gaat komen. We hebben nog steeds goede hoop op een tweelingbevalling of een stuitbevalling. We krijgen veel waardering van de vrouwen die we helpen. De vroedvrouwen zijn gelukkig ook heel tevreden. We hebben nu eerst een weekend bomvol verslagen, zodat we hopelijk volgende week een week vakantie hebben. Donderdag komen Bas en Bert Jan, we kunnen niet wachten! Na de vakantie nog maar drie weken stage. De tijd vliegt voorbij. We houden jullie snel weer op de hoogte! Vast met een blog die positiever begint dan deze (:.
Tot snel!
Veel liefs,
Judith en Marjolein.
-
08 Oktober 2016 - 15:55
Hetty:
Nou meiden .
pittig hoor.
Je weet dat het kan gebeuren.....maar als hè dan zo is.....pfffff.
Wel een schat aan ervaring wat jullie daar op doen.
En wat een weelde en luxe straks weer in Nederland.
Succes/sterkte nog samen.
En een fijne week met de mannen. -
08 Oktober 2016 - 15:59
Inge Langenburg :
Met kippenvel lees ik jullie verhaal, wat heftig!
Marjolein je kunt super trots op jezelf zijn, het is niet niks wat je zo voor je kiezen krijgt!
Straks lekker geniet van jullie vakantie!
Groetjes,
Inge -
08 Oktober 2016 - 16:38
Annemarie:
Pfff..dit moet ik eigenlijk helemaal niet lezen met m'n 32 wkn zwangerschap. Maar wat mogen we hier in Nederland dan extra dankbaar zijn dat we zulke goede medische zorg hebben.
Och en wat krijgen julliever veel te verwerken. Ongelofelijk.
Wat fijn dat jullie lieve manmensen bijna komen.
Heel veel succes, sterkte en alles wat jullie nodig hebben in deze heftige maar ook super bijzondere stage. -
08 Oktober 2016 - 17:41
Ad En Anjo Baars:
Hallo lieverds,
Ja, wat een heftig begin van jullie tweede verslag!
Fijn dat jullie elkaar kunnen helpen bij deze moeilijke situaties en het verwerken daarvan.
Geniet straks lekker van jullie mannetjes.
Bas is al druk bezig met de voorbereidingen Judith. Wij gunnen jullie het zo!
Succes met jullie verslagen!
Tot horens. -
08 Oktober 2016 - 18:07
Dave En Irma:
Lieve Schatten! Wat pittig! Wat een verhaal!
Dapper hoe jullie jullie staande houden!
Succes met de laatste periode.
Een ervaring om nooit te vergeten.
Waar jullie van mogen leren
En mogen de mooie herinneringen overeind blijven.
Lekker genieten van de periode met jullie mannetjes.
Liefs Dave en Irma -
08 Oktober 2016 - 19:22
Kim, Joni, Janneke, Lisa:
Hoi meiden,
Goed geschreven! En het leest goed weg. Jullie maken ook veel mee. Voor ons is het heel herkenbaar dat het af en toe frustrerend kan zijn. Het is zo een andere wereld.
Veel plezier nog en hopelijk veel gezonde baby's voor jullie!
Groetjes uit Tanzania -
08 Oktober 2016 - 20:17
Hans En Alie Bosch:
Dag meiden,
Wat een heftig verhaal!! Wat mogen we toch blij met de zorg in ons landje.
We zijn net weer opnieuw opa en oma geworden. Om 16.10 uur is déjan geboren in het ziekenhuis en om 19.30 mocht hij alweer in ziin eigen wiegje liggen. En als je dan jullie verhalen leest ben je God dubbel dankbaar.
We wensen jullie een fijne week toe.
Groet hans en alie bosch -
08 Oktober 2016 - 20:51
Greet Westrik:
Tjonge jonge wat een heftig verslag zeg! Vreselijk om deze babysterfte te zien, maar fijn ook dat er weer nieuw leven is.
Wat een enorme ervaring doen jullie zo op.
Heel veel sterkte maar ook veel plezier en genieten.
Liefs
Greet -
08 Oktober 2016 - 23:08
Paps:
Hallo meiden,
Opnieuw tranen in de ogen bij het lezen van jullie verslag. Dit, ondanks dat wij al heel veel contact hebben gehad en van de situaties afwisten. Moedig dat jullie je hier zo redden in omstandigheden verre van ideaal!
Nog even volhouden en dan genieten van een weekje vakantie gevolgd door de de laatste loodjes. Weet dat jullie een bijzonder werk doen. Wij zien dat jullie dit werk met ontzettend veel liefde en passie doen.
Wij zijn elke dag in gedachten bij jullie en bidden voor jullie. Heel veel sterkte!
Paps -
09 Oktober 2016 - 15:53
Dianne:
Heftige verhalen Judith en Marjolein!
Maar mooi om te lezen dat jullie daar wat kunnen betekenen voor de vrouwen!
Sterkte en succes nog! -
09 Oktober 2016 - 17:59
Corrie Salomons:
Hallo marjolein,
zit hier bij je pa en ma op de verjaardag van Ruben. Vanmorgen zijn de tweeling Sjors en Loek opgedragen. Was een mooie dienst. Zit nu onder de visite jou een snel berichtje te sturen. Had je blog niet ontvangen dus kon niet eerder reageren. Maar wat een belevenissen. Valt allemaal niet mee wat je beleeft. Maar houd je vast aan al die waardevolle leventjes die je op de wereld mag helpen. Hoor dat Bert Jan gauw bij je komt. Geniet ervan. De tijd gaat achteraf heel snel voorbij. Heel veel sterkte en ik wens je Gods zegen. Liefs Corrie en ook Fred -
10 Oktober 2016 - 12:27
Andrea Poll:
Hoi hoi!
Wat heftig zeg, dubbel omdat het ook allemaal in zo'n andere cultuur plaatsvindt.
Heel mooi dat jullie zoveel kunnen betekenen.
Geniet van de aankomende tijd met jullie vriendjeslief.
Veel sterkte en succes!
Liefs Andrea -
11 Oktober 2016 - 11:57
Jan Venema. Opa:
Wat moedig en vast beraden.
Zet door en heel doorzettings vermogen.
Gods zegeningen toegewenst.
Geniet maar als jullie weer elkaar zijn. -
11 Oktober 2016 - 12:29
Martin En Regina:
Dat waren pittige weken, gelukkig zie je binnenkort Bas, even genieten samen.
XxMartin en Regina -
13 Oktober 2016 - 12:59
Aart:
Hoi Judith en Marjolein,
We hebben wel heel veel regeltjes en formaliteiten in NL maar soms is dat ook maar goed ook als je het verslag leest van jullie. Hygiëne en ontsmetten van materiaal en handen is van levensbelang. Jullie hebben veel ervaring nu opgedaan en gevoelsmatig ook nu al veel meegemaakt. Ik weet niet of je echt ooit gaat "wennen" aan het verliezen van leventjes op deze manier.
Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid toe bij het verwerken van dit alles.
Aart G. -
15 Oktober 2016 - 14:32
Sietske:
Hallo Judith en Marjolein,
jullie doen veel ervaring op daar en je maakt ook verdrietige dingen mee. Dat brengt het beroep van vroedvrouw wel met zich mee. Ik heb enorme bewondering voor jullie, de dingen die je meemaakt en de behoorlijk primitieve omstandigheden. Jullie kunnen niet met de vrouwen praten, dat lijkt me ook heel moeilijk en lastig. Vooral bij een sterfgeval. Wat hebben jullie dat mooi bedacht: een foto, een rompertje en een mutsje voor de begrafenis. Jullie brengen iets van onze cultuur daar en vooral een stuk mededogen.
Geniet van jullie vakantie met jullie vrienden en tot horens, Sietske -
19 Oktober 2016 - 20:50
Oma :
hallo Judith
hoe is het daar hier is alles goed wij staan nu voor een paar dagen in Den Helder bij marine haven Zondag weer thuis.wij wensen Bas een goede vlucht en tot ziens gr.oma en opa -
03 November 2016 - 17:02
Papa / Dave :
Hallo lieverds,
Nog een paar dagen en dan zien wij elkaar weer!
We zijn nu in St. Lucia, nog een paar honderd km van Tugela Ferry verwijderd!
Bijzonder dat we jullie straks nog mogen zien, in de omgeving waar jullie deze periode hebben gewoond en gewerkt. Onderweg al heel veel indrukken opgedaan. Daarbij ook menig maal gedacht; dit is dus het land waar jullie zitten. Ook blij en dankbaar wanneer jullie straks weer veilig thuis zijn!
Hopende dat jullie ook iets hebben gebracht aan de mensen door wie jullie mogen zijn. En goede herinneringen mogen meenemen.
Liefs papa / Dave -
05 November 2016 - 22:29
Sietske:
Wat mooi is het Dave en Irma, dat jullie de plek mogen zien, waar Judith en Marjolein zoveel mooi en goed werk verricht hebben. Dat is toch heel bijzonder. Wat zal het een geweldige ervaring geweest zijn om jullie dochter weer in de armen te sluiten. Ik ben benieuwd naar alle ervaringen en verhalen en foto`s.
Tot spoedig ziens en een groet van Seitske
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
